new world

Lieve allemaal!
Hoe is het in het kikkerlandje? warme chocolademelk, boerenkool, kachel en gezelligheid? of vooral het wachten op de zwaluw die de zomer gaat brengen?

Hier bestaat het leven vooral uit rijst, spinazie, bananen, ananas, drukte, modder, zon en ontmoeting…
het is niet te omschrijven wat we hier allemaal meemaken, we worden van het ene in het andere avontuur gesleept!

Afgelopen weekend zijn we een heel eind naar de middle of nowhere gereden om te beginnen met ons eerste deel van het onderzoek, heel hoog in de bergen. Het uitzicht was echt prachtig! Elke 10 minuten hadden we weer een compleet ander uitzicht, hoge bergen, groene dieptes, akkers huisjes, dorpjes en een lange rode zandweg kringelend door de bergen, adembenemend. Na een nacht bij Isoko Hospital (een ziekenhuis van de Moravian Church) en heel wat gesprekken en moeilijkheden later (we hebben geen working-permit en mogen eigenlijk geen onderzoek doen, we worden nu voorgestel als zijnde visitors van de sponsor) zijn we vertrokken naar Itumba (een kleine town, te vergelijken met een heel klein dorpje in NL) en hebben we Harmke en Anita achtergelaten bij het ziekenhuis waar zij hun deel van het onderzoek gaan doen.
Het is de afgelopen dagen lekker weer geweest, veel zon (weer ontzettend verbrand door de hoogte) en af en toe een koudere dag met regen, eigenlijk is dat wel heel lekker om energie te houden. (tis ook nooit goed of het deugt niet)

Na deze reis kwamen we aan bij een guesthouse waar ik een eigen mooie kamer heb met een eigen gat als wc en een (warme!) douche. Ik doe mijn handwasjes met veel plezier (soort vadertje en moedertje spelen hihi), en ben heel blij met de privacy van een eigen kamer en af en toe wat tijd voor mijzelf. (meestal alleen voor 07.30 uur ’s ochtends). Op vrijdag hebben we onze computerdag en op zaterdag zijn we vrij, we besteden onze tijd dan aan lezen van onderzoeken en boeken en kletsen, wandelen en soda’s drinken. (Sponsored by Coca Cola)

Koen en ik zijn nu op elkaar aangewezen en hebben het onderzoek gestart. We worden elke dag meegenomen naar allerlei gesprekken en meetings, zo zijn we vandaag (ma. 19 febr) naar een meeting met de government geweest, allemaal hoge piefen en wij ons maar netjes voorstellen en schipperen tussen verwachtingen en onze eigen wensen voor het onderzoek. Erg spannend, maar vooral humoristisch : het lijkt soms echt alsof ik aan het acteren ben in een film, zo rollen we van een meeting met vooraanstaande tanzanianen in een kerkdienst die speciaal voor ons gehouden is en zitten we een uur later met weeskinderen te praten in de kerk, waarna we met allemaal mensen onze lunch (warme maaltijd met cola) genieten (?). Ik eet hier zelfs vlees (om de gastvrijheid niet te beledigen ;) Kipkluiven en vissekop eten zijn een voorbeeld van aanpassen en meegenieten van het leven hier.

Veel lol maken en de humor van dingen inzien maakt dat ik veel kan relativeren, zo moeten we regelmatig voor een grote groep mensen een speach houden, een liedje zingen of zitten we ineens zonder voorbereiding in een kantoor bomvol hooggeplaatste lieden een visitorsboek te tekenen.
Door het contact met de bevolking heb ik steeds een beetje meer swahili geleerd en kan ik sommige zinnen aardig volgen, maar het blijft vooral veel gokken, lief lachen en hopen dat ik het goede antwoord heb gegeven. (gelukkig hebben de mensen hier ook veel lol om ons!)

Het is apart om te zeggen, maar ik raak een beetje gewend aan de armoede van afrika, enerzijds omdat we geen moment stilstaan om na te denken en anderszijds omdat het probleem het hele land betreft, overal waar we komen is iedereen arm. Het is nog steeds heel apart en moeilijk om te zien, maar de weerstand en paniek die ik in de eerste weken af en toe voelde verdwijnen langzamerhand, de eerste shok is voorbij en ik vind mijn draai in het leven hier. We werken heel hard en worden veel meegenomen naar allerlei bijeenkomsten dus we kunnen ook nog niet echt ervaren wat het met ons doet.

Waar we steeds meer achter komen is dat aids een ontzettende ramp aan het worden is en dat is verschrikkelijk om te zien en ervaren hier, hele generaties sterven, er blijven vooral oma’s en kleine kinderen achter die niet op het land kunnen werken, hierdoor hebben ze te weinig te eten en geen geld om de kinderen naar school te sturen.We bezoeken iedere dag ongeveer 4 gezinnen in hun huizen, helemaal in de bush bush (een groot avontuur) en we stellen ze vragen om informatie te krijgen over de situatie hier. We hopen dat we met deze informatie een soort plan kunnen schrijven voor de organisatie in Nederland, die hopelijk de organisatie van hier (meer en uitgebreider) kan steunen! (voor de geinteresseerden: zie Oscar van Leer award 2005)
Ook economisch gezien hebben mensen het hier moeilijk. Tanzania is een land wat weinig honger kent en vaak zelfs een overschot aan voedsel heeft (koffie, cacao, thee etc) maar doordat het westen (wij dus!) te weinig betaald voor het overschot (oneerlijke handel) blijven de mensen hier ontzettend arm. Wees vast gewaarschuwd voor de promotie die ik ga houden voor eerlijke producten. (Yeah koop Fair Food!)

Het is raar om in een goed guesthouse te slapen en overal met de auto naartoe te gaan, ik zou graag meer lopend doen en minder luxe hebben maar omdat we te dealen hebben met alle vooraanstaande leidinggevenden hebben we weinig keus dan ons erbij neer te leggen. (Koen en ik zijn op een zaterdag naar een dorpje 2 uur verderop gelopen en alle mensen verklaarden ons voor gek terwijl wij het heerlijk vonden)
De komende 3 weken staan vooral in het kader van het onderzoek, we worden overal heen gestuurd en omdat we veel moeten doen in weinig tijd is het niet anders dan te accepteren dat we steeds als gasten worden behandeld. Het is wel ontzettend fijn om te merken dat we niet worden voorgetrokken alleen omdat we blank zijn, maar vooral om de reden dat we te gast zijn.Het scheelt denk ik ook dat we niet voor een blanke instelling werken, maar samenwerken met de mensen van de kerk hier die zonder blanken functioneert als evangelisatie en hulpverleningsorgaan.
In de afgelopen tijd hebben we best moeilijke beslissingen moeten maken wat betreft het contact met de leidinggevenden hier, dat was wel even pittig maar het voelt ontzettend goed dat het ons allemaal lukt, ons elke dag weer flexibel op te stellen en mee te gaan in alle onzekerheden die Tanzania en de cultuur ons biedt. Ik redt me prima en dat is fantastisch om te ervaren! Het gaat dus goed met me en de tijd vliegt, voor ik het weet zie ik jullie allemaal weer terug! (alle foto’s en kaartjes hangen weer netjes aan de muur)

Tot gauw skeddo’s
Bye Bye

Liefs hannah

Ps . Marjon je laptop werkt goed, en als de stroom het niet doet hebben we een mooi excuus om even uit te rusten of dagboek te schrijven ;)