verminderde drukte zorgt voor nieuw berichtje.....

Hallo lieve Nederlandertjes
Vanuit het regenachtige Tanzania stuur ik jullie een berichtje. (regen? In Africa? Ja! het regenseizoen is begonnen met KEIHARDE regenbuien)
Wat zou ik jullie graag willen laten weten hoe het hier echt is; soms lijkt het alsof het helemaal niet anders is hier, maar als ik dan aan Nederland denk is het verschil toch gauw weer duidelijk; het weer (koud) of niet? 18 graden?!, het vlakke landschap, niet aangestaard worden (of alleen in de goede zin van het woord ;), bruin brood, kaas, water uit de kraan en wasmachine VERSUS iedereen die je tegenkomt groeten in Swahili of local language (ukonile, ndaga, too nunu, ndaga fiyo), overal mensen op de straat die annanas, tomaat, ui of tweedehands schoenen verkopen (allemaal dezelfde goederen naast elkaar) kapotte en uitgeleefde volkswagenbusjes vol met mensen (waar zit wie?) die linksrijdend en al toeterend je van je sokken rijden.
Waar je ook gaat zijn reclame beschilderde winkeltjes die beltegoed verkopen (mobiele telefonie is hier echt een uitkomst omdat de communicatie tussen ‘rural’ areas nu mogelijk is en mensen sneller in te lichten zijn over begrafenissen (zijn hier aan de orde van de dag) of andere belangrijke zaken. (Iedereen wil mijn mobiele nummer; gem. gesprek =How are you? And how is Andreas? Ok. Bye!)
En overal mensen aan het werk (pole na kasi) of niet….. gewoon hangen en kijken. Waar we ook lopen overal komen mensen met kleine handeltjes op ons af(self employment is vaak enige uitkomst in de grote werkeloosheid) wat resulteert in TE KOOP: gebakken banaan, gele banaan, rode banaan,groene banaan, banaan om te koken, snoepjes, biskwietjes, brood, mandazi (cake) en sambusa (soort loempia chillie sausbij??)

Deze afgelopen week hebben we op de computer gewerkt in het girlhostel; een heerlijk rustige plaats overdag.
Elke morgen sta ik om 7 uur op na een nacht in mijn claustrofobische bedje (afrikanen zijn een stuk kleiner geloof ik) en kruip ik onder mijn muskietennet vandaan om naar buiten te lopen voor een plasbeurt, meteen als ik uit het gebouwtje van de wc (gat!) loop komt onze MAMA (de matrone van het hostel die ons volgt als een schaduw) naar me toe en maakt een gebaar dat ik me moet wassen (ze doet met haar handen alsof ze water in haar gezicht spletst). Ik pak mijn wasteil met kannetje en zeep om naar het vuurtje te lopen waar een grote pan met water op staat te koken om me een warme douche te bezorgen. Elke ochtend weer heerlijk! Na deze wasbeurt krijgen Koen en ik 3 chapaties (soort dikke pannekoek) en een ei (regelmaat en ritme voeren hoogtij) en drinken we koffie met NIDO (oplosmelk).
Na het ontbijt (wat er deze week vaak meteen weer uitkwam na een uur;) gaan we naar het kantoortje van de chairman. (Koen’s citaat:German) waar we een lied zingen en ons verder een beetje ongemakkelijk voelen. Na en bak chocolademelk (warm!) gaan we aan de slag.

Door de rust die we hier hebben, kwam deze week alle moeheid van de afgelopen 7 weken eruit en heb ik superveel geslapen. Ik merkte dat het 7 weken rondreizen zonder privacy en enige vorm van controle toch best uitputtend zijn geweest. Wat wel echt goed is, is dat het hier niet zo uitdagend is waardoor ik echt stil wordt gezet bij wat we allemaal hebben gezien en meegemaakt de afgelopen tijd. En dat is best heftig, mede door het schrijven van ons document komt de problematiek echt dichtbij. Was het leven in de afgelopen weken vooral leuk en uitdagend, nu komen er wat lastigere dingen op ons pad; mensen vragen om geld, commanderen letterlijk dat ik ze iets moet geven bijvoorbeeld mijn laptop (sorry marjon) en dat zijn juist ook de mensen waarmee we hier leven in het hostel. Het knelpunt is dan zo lastig; we willen ze echt wel bedanken voor hun lieve zorgen en gastvrijheid en denken veel na over hoe we mensen ook in het klein hier kunnen helpen, maar als iemand bijvoorbaat al gaat afdwingen wat je moet geven wordt het wat minder spontaan ;(
Het is hier niet allemaal rozegeur en maneschijn (wel heldere sterrenhemel en vuurvliegjes!) en keihard werken, maar ik hoop en geloof dat het helemaal goedkomt en dat ons onderzoek (met dank aan de begeleider van de Moravian Church) daadwerkelijk inzicht kan geven aan de financierende organisatie in Nederland. Tot die tijd zet ik m’n beste beentje voor, denk ik hard na (en af en toe ook lekker niet) en ga ik met Koen op zaterdag naar Mbeya (grotere stad) in de minibus en gaan we kaas eten.

Bedankt dat jullie weer wilden delen in mijn gedachtenspinsels en tot heel gauw,
Veel liefs Hannah